بررسی نقش اورکسین در ایجاد تحمل به مرفین و اثر الکتروفیزیولوژیک آن بر یاخته های عصبی لوکوس سرولئوس موش صحرایی در طی این روند

تجویز مکرر آگونیست های اوپیاتی به اثر ضد دردی اوپیات ها تحمل ایجاد می کند که کاربرد آن ها را برای تسکین درد محدود می کند. اثرآنتاگونیست گیرنده ی نوع 1 اورکسین (oxr1) بر روند تحمل به مرفین با رویکرد رفتاری و الکتروفیزیولوژی بررسی گردیده است. برای دردسنجی از آزمون tail flick استفاده شد. روزی یک بار مرفین سولفات (10 mg/kg, i.p.) به مدت 7 روز، تزریق می شد و 30 دقیقه بعد از هر تزریق میزان بی دردی به صورت درصد حداکثر اثر ممکن (% mpe) حساب می شد. آنتاگونیست oxr1، sb-334867 (10 ?g/10 ?l, i.c.v.)، قبل از هر بار تزریق مرفین تزریق می شد. برای بررسی تحمل در سطح سلولی، فعالیت نورون های هسته ی لوکوس سرولئوس (lc) با روش ثبت خارج سلولی تک واحدی بررسی شد. برای بروز تحمل، مرفین (10 mg/kg, i.p.) روزی یک بار به مدت 3 و 6 روز تزریق می شد. تزریق روزانه ی مرفین به مدت 7 روز تحمل به اثر ضد دردی مرفین ایجاد می کند. تزریق sb قبل از هر بار تزریق مرفین به مدت هفت روز، تحمل به اثر ضد دردی مرفین را مهار می کند. اما این آنتاگونیست اثر ضد دردی مرفین را بعد از ایجاد تحمل، به سطح بالاتری برنمی گرداند. تزریق مرفین به مدت شش روز کاهش معنی داری در پاسخ دهی نورون های هسته ی lc به مرفین به بار می آورد که بر وقوع تحمل دلالت می کند. تزریق sb قبل از هر بار تزریق مرفین بر پاسخ دهی نورون های lc به مرفین حاد تأثیر معنی داری نداشت. مهار گیرنده ی نوع 1 اورکسین توسط sb از ایجاد تحمل به اثر ضد دردی مرفین جلوگیری می کند. به نظر می رسد هسته ی lc در این پدیده نقش نداشته باشد. با این حال برای تعیین نقش گیرنده ی اورکسین در تغییرات سازشی lc و نقش آن در تحمل، به مطالعات بیشتری نیاز است. واژه های کلیدی: مرفین، تحمل، گیرنده ی نوع 1 اورکسین، sb-334867، هسته ی لوکوس سرولئوس، ثبت تک واحدی، دردسنجی